Τὸ μεταναστευτικὸ ζήτημα ποὺ ἐρχόμαστε ἀντιμέτωποι ὡς Ἑλληνικὴ κοινωνία νὰ δώσουμε λύση, προσκρούει δυστυχῶς σὲ Ἀντιφάσεις καὶ Πλάνες ἀπὸ τὴν κατεστημένη πολιτικὴ ἡγεσία. Καὶ αὐτὸ γιατί τίθεται σὲ λάθος βάση. Ἡ Λύση εἶναι οἰκονομική, ὄχι Ἐθνική. Ἕνα Ἐθνικὸ λουτρὸ δὲν θὰ σώσει τὴν εἰκόνα τῆς καθημερινῆς κοινωνίας, μὲ τὸ νὰ βαπτιστοῦν Ἕλληνες οἱ μετανάστες ποὺ βρίσκονται ὁρισμένα χρόνια ἐδῶ, καὶ νὰ ἀποκτοῦν αὐτομάτως Ἑλληνικὴ ἰθαγένεια ὅσα παιδιὰ γεννιοῦνται ἐδῶ. Ἀντιθέτως, αὐτὴ ἡ κατάστασις θὰ ἐπιτείνει τὸ παραμόρφωμα τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας καὶ δὴ τῆς Ἑλληνικῆς Συνειδήσεως. Οἱ μετανάστες (κυρίως ἀπὸ Βαλκάνια) εἶναι οἰκονομικοί, οἱ λόγοι ποὺ τοὺς ὠθοῦν νὰ ἔλθουν ἐδῶ εἶναι νὰ βροῦν οἰκονομικὴ κάλυψη, ὄχι ὅτι ἀναζητοῦν ταυτότητα. Ἄρα ἡ λύση ἐκεῖ ἐντοπίζεται. Στὴν ἐξασφάλιση εὐνοϊκῶν οἰκονομικῶν συνθηκῶν.
Ἡ Ἀντίφαση
Οἱ Ἕλληνες πρέπει νὰ κατανοήσουμε πρῶτα ἀπ’ ὅλα τὴν ταυτότητά μας, νὰ γίνουμε ἐμεῖς Ἕλληνες, ὄχι οἱ μετανάστες ἀπὸ ἄλλες χῶρες. Σὲ αὐτὴν τὴν κατευθυνόμενη ἐποχὴ τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ, πρέπει νὰ ὀρθώσουμε τὸ Ἀνάστημά μας, ἐκπροσωπώντας Ἀξίες, τῆς ἀξίες τῆς Γνώσεως γιὰ ἐμᾶς, τὴν βίο-θεωρία μας. Νὰ πάψει ὁ ὢχ ἀδερφισμὸς , ὁ χαφιεδισμός, τὰ βολέματα κάθε εἴδους, στὸν καναπέ, στὸ δημόσιο, νὰ πράττονται ὀρθὲς συμπεριφορὲς στὸν δρόμο, νὰ λιγοστέψουν κατὰ πολὺ τὰ αὐτοκινητιστικὰ δυστυχήματα, ἡ παχυσαρκία ποὺ βρίσκεται σὲ μεγάλο ποσοστό, ἡ ἀχαλίνωτη νεολαία νὰ ἔρθει σὲ οἰκειότητα μὲ Ἱστορία, Τέχνη, Ἐπιστήμη. Αὐτὰ θέλουν διόρθωσι, ὥστε ἔπειτα νὰ ἔχουμε συνείδηση καὶ νὰ νοιώθουμε εὐχάριστα στὴν λοιπὴ Εὐρώπη. Νὰ σταματᾶμε τὴν ἀνεξέλεγκτη λαθρο-μετανάστευσι, ἀλλὰ καὶ ὅπως λοιποὶ Εὐρωπαῖοι νὰ ἐφαρμόζουμε ποσόστωση, πόσους χρειαζόμαστε. Ἂς συνειδητοποιήσουμε πρῶτα τὴν ἀντίφασή μας, ὅτι ἐνῶ εἴμαστε Ἕλληνες, δὲν τὸ δείχνουμε, δὲν τὸ ἐκφράζουμε, καὶ μετὰ πράττουμε τὰ δέοντα.
Δύο παρατηρήσεις σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο: Ἐρευνητὲς ὁμοϊδεάτες διακηρύσσουν ὅτι δὲν εἴμαστε Ἕλληνες, ὅτι σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἔχουν περάσει διάφοροι λαοὶ καὶ πλέον δὲν ἔχει νόημα νὰ μιλᾶμε γιὰ Ἑλληνικὸ πληθυσμό. Καὶ ἔτσι μὲ αὐτὸν τρόπο ἀπαντοῦν στὴν ματαιότητα ὅσων μιλᾶνε γιὰ Ἐθνικισμό, ὅπου σὲ αὐτὴν τὴν ἄποψη συμφωνῶ, ἀλλὰ σφάλλουν καὶ αὐτοὶ οἱ Ἐρευνητές, διότι σαφῶς καὶ ἔχει ὑπάρξει ἐπιμείξη μὲ γειτονικοὺς λαούς, ἀπὸ τὴν Βυζαντινὸ-κρατία καὶ ἔπειτα, ΟΜΩΣ δὲν ὑπῆρξε καμμία πραγματικὴ ἀλλοίωση ποὺ νὰ μᾶς δώσει τὸ δικαίωμα νὰ μὴν μιλᾶμε γιὰ Ἑλληνικὸ Ἔθνος. Ὑπῆρξε πράγματι ἕνα μικρὸ ποσοστὸ ποὺ ἀφομοιώθηκε. Ναὶ μὲν ἀπαντοῦν ὀρθὰ στὴν ὑπερβολὴ τοῦ Ἐθνικισμοῦ, (σχῆμα ὀξύμωρο, ἀρκεῖ νὰ εἶσαι Ἕλλην) ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ καταλήγουν ἀρνητὲς τῆς ἴδιας της Ἔρευνας. Τὸ ὄμαιμον, τὸ ὁμότροπον, τὸ ὁμόγλωσσον, μόνο τὸ ὁμόθρησκον δὲν βρίσκεται, ὅπου αὐτὸ ἀποτελεῖ ἄλλη παθογένεια, δὲν θὰ ἀναφερθῶ τώρα. Τὰ ἄλλα τρία βρίσκονται, ἄρα μποροῦμε νὰ μιλᾶμε ὡς Ἕλληνες, χωρὶς ἔπαρσι βέβαια καὶ ἀλαζονεία, τάχα μου ἀπόγονοι (ἀνάξιοι ἀπόγονοι δηλα δή..) ἀλλὰ σίγουρα χωρὶς σύμπλεγμα κατωτερότητος καὶ ἠττοπάθεια, ὅσο παραμένουμε ἀνίδεοι γιὰ τὴν ταυτότητά μας. Ἡ δεύτερη παρατήρηση ἔχει νὰ κάνει μὲ τοὺς ἀνθρώπους τῶν τεχνῶν καὶ τῶν γραμμάτων ποὺ δημοσιεύουν κείμενα γιὰ τὸ μεταναστευτικό.
Ἡ Πλάνη
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἐκφέρουν τὴν γνώμη ὅτι πλέον τὸ ζήτημα εἶναι κοινωνικό, καὶ μιλοῦν γιὰ συνείδηση τοῦ πολίτου, καὶ ἱστορικὴ συνείδηση ποὺ εἶναι χρησιμότερες ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ ταυτότητα. Μὰ ἡ ἐθνικὴ ταυτότητα δὲν ἐκβάλλει ἐκ φύσεως ἄρνηση κοινωνικῆς συνυπάρξεως μὲ τὸ διαφορετικό. Οὔτε περιθωριοποιεῖ. Πλανῶνται, λὲς καὶ ἡ μοναδικὴ καὶ ἀφετηριακὴ ἔννοια τῶν κοινῶν θεσμῶν, ἐθίμων, ἠθῶν, τοῦ Ἔθνους δηλα δὴ εἶχαν ἀποκλειστικὴ ἐξαγωγὴ τὴν μισαλλοδοξία καὶ τὸ μίσος! Ἡ Ἐθνικὴ ταυτότητα, εἶναι ἡ ἀξιοπρέπεια ἑνὸς λαοῦ, ἡ τήρηση τοῦ Ἤθους του. Καὶ ἐσὺ συγκαλεῖς μία ἄλλη ἐθνότητα νὰ ἀναμιχθεῖ μὲ μία τραυματισμένη, ἀπὸ-προσανατολισμένη ἐθνότητα (τὴν Ἑλληνική), χάριν τῆς ὁμαλῆς κοινωνικῆς συμβιώσεως! Ἐξωφρενικό…! Κατ’ ἀρχὴν συνειδητοποιοῦν ὅτι ὁ Ρουμάνος φερ’ εἰπεῖν ποὺ ἔχει κάποια χρόνια ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα καὶ εἶναι ἕτοιμος νὰ ὀνομαστεῖ ‘’Ἕλλην’’, μπορεῖ κάλλιστα νὰ ἔχει ἕναν ἀδερφὸ ὁ ὁποῖος γιὰ χ,ψ λόγους δὲν ἦρθε ποτὲ Ἑλλάδα, ἄρα ὁ Ρουμάνος ἀδερφὸς θὰ παραμένει Ρουμάνος, καὶ ὁ ἐν Ἑλλάδι , θὰ εἶναι Ἕλληνας; θὰ ἔχει Ἑλληνικὴ ἰθαγένεια; καὶ οἱ ρίζες του θὰ εἶναι χιλιόμετρα μακρυά; Ἕνας Ρουμάνος ποὺ θὰ ἔχει ἀδερφὸ ἕναν ‘’ Ἕλληνα’’? Πλήρης σύγχυσις…. Οὔτε ἡ ἄποψη βέβαια εὐσταθεῖ ὅτι ἐκεῖ ποὺ εἶναι ὁ τόπος ἐκεῖ διαμορφώνεται ἡ ἐθνικότητα. Ἐντελῶς ἀδύναμο σκεπτικό, ἀφ’ οὗ παραγνωρίζει τὴν πολυπαραγοντικότητα : γενετικὲς πληροφορίες, κλίμα, φῶς, ἀνάγλυφο (βουνά, θάλασσα), γλώσσα, ἤθη, ἔθιμα. Αὐτὰ μποροῦν νὰ διαμορφώσουν ὁμοιομορφία, ἔτσι ἐπιλέγουν οἱ λαοί. Ἄρα, ναὶ κοινωνικὸ εἶναι τὸ θέμα, ἀλλὰ ὄχι ἀπόρριψη τοῦ ἐθνικοῦ παράγοντα, ἀπόρριψη ὡς παρακινδυνευμένη ἐπιθυμητικὴ παραίσθηση, ἀλλὰ ὄχι ὡς ὑγιὴς καὶ φυσικὴ ἔκφραση ἐθνικῆς συνείδησης. Ὄχι ἰσοπεδωτικὴ μονομορφοποίηση ὅπως θέλουν τὰ διεθνῆ κέντρα ἀποφάσεων γιὰ νὰ φέρουν χάος, καὶ νὰ βάζουν τοὺς λαοὺς νὰ τσακώνονται. Συνεργασία, στὰ πλαίσια τοῦ δικαίου καὶ τοῦ σεβασμοῦ κάθε ἐθνότητας. Μὴν μετατοπίζουμε τὸ πρόβλημα, καὶ τὸ καθιστοῦμε Ἀντὶ- Λογικό. Ἂς δοῦμε τὰ οὐσιαστικὰ αἴτια, ἂς δημιουργήσουμε συνθῆκες νὰ ἐπιστρέφουν οἱ ἄνθρωποι στοὺς τόπους τους, ἐκεῖ ποὺ βρίσκονται, ἂς μὴν τοὺς χρησιμοποιοῦν, ἂς μὴν χρησιμοποιοῦν τὴν κατάντια τοὺς οἱ διεθνεῖς φορεῖς , τὰ διεθνῆ κέντρα ἀποφάσεων, ποὺ φερέφωνα τοὺς εἶναι οἱ ἕλληνες πολιτικοί, ἂς μὴν τοὺς χρησιμοποιοῦν καὶ τοὺς ἐξαθλιώνουν τοὺς μετανάστες ὥστε νὰ τοὺς στέλνουν γιὰ νὰ ἁλώνουν τὰ ἔθνη. Ο, τί πιὸ καταστρεπτικὸ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα αὐτὴ ἡ σύγχυση. Πολιτισμικὴ ἀνταλλαγὴ καὶ παιδεία σὲ ὅλους. Ἡ λέξη κλειδὶ ἐδῶ γιὰ νὰ λυθεῖ οὐσιαστικὰ ἡ πλάνη εἶναι ἡ ἑλληνικότητα
Ἑλληνικότητα, ἡ πανανθρώπινη ἀξία
Αὐτὸ ποὺ ἔχει ἀναδειχθεῖ στὴν ἱστορία τοῦ πνεύματος εἶναι ἡ ἑλληνικότητα, τὰ ἑλληνικὰ ἰδανικά, στὰ ὁποῖα ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ θνητοὶ ὠφελοῦνται. Αὐτὰ ποὺ ἔπραξαν οἱ Ἕλληνες γιὰ κάποιους αἰῶνες, αὐτὰ πρέπει νὰ ἀναδείξουμε καὶ νὰ τὰ πολλαπλασιάσουμε, νὰ τὰ παράγουμε μὲ νέα ἐκδοχή, τὴν δική μας, ἔλλογα ὄντα.Ἑλληνικότητα λοιπόν, ὄχι ἀλλοίωση Ἐθνῶν. Ὅπως ἔγραφε ὁ Δ. Λάμπρου : «Ἡ Ἰδέα Ἑλλάδα εἶναι ἀσυμβίβαστη πρὸς ὀ,τιδήποτε ἀντιφάσκει πρὸς τὴν Ἐλευθερία , τὴν Ἀλήθεια καὶ τὴν Δικαιοσύνη» Ὄχι τὰ ἔθνη νὰ σταματήσουν νὰ ὑπάρχουν ὡς Ἔθνη, ἀλλὰ νὰ γίνουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι φορεῖς τῆς Ἑλληνικότητας. Ἡ Ἑλληνικὴ ἰθαγένεια, ἡ Γαλλικὴ ἰθαγένεια, ἡ Γερμανικὴ ἰθαγένεια, ἡ Σέρβικη ἰθαγένεια ἂς μείνουν , ἀνάγκη πολιτισμοῦ χρειαζόμαστε, ὄχι προσθῆκες καὶ αὐθαίρετες ὀνομασίες ποὺ ἐν τέλει ἀντιβαίνουν στὴν φύση καὶ τὶς παραδόσεις τῶν ἤδη εὐρισκόμενων λαῶν. Τὸ πείραμα τῆς Ἀμερικῆς ἔγινε μία φορὰ καὶ βλέπουμε ὅλες τὶς ἐπιπτώσεις. Νὰ μὴν γίνει στὴν Εὐρώπη αὐτό. Ὅπως λέει ἕνας ἀγαπημένος στίχος:¨δὲν θέλουν μία εἰρηνικὴ παγκόσμια κοινότητα ποὺ νὰ ἀφήνει περιθώρια στὴν πολλαπλότητα…¨
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου