ΙΧΩΡ

Ἰχώρ ὀνομάζεται ὁ αἰθέριος χυμός, ὁ ρέων στίς φλέβες τῶν θεῶν . Ὁ Ὅμηρος στήν Ἰλιάδα, ραψωδία Ἐ 340 γράφει : «ρέε δ’ ἄμβροτον αἷμα θέοιο , ἰχώρ , οἰός πέρ τέ ρέει μακάρεσσι θεοίσιν».

Εἶναι τό ὑδατῶδες μέρος τῶν ζωικῶν χυμῶν, τοῦ αἵματος, τῆς χολῆς, τοῦ γάλακτος, ὡς τό ὀρός.

Ἐπί ἴσης χρησιμοποιεῖται γιά νά δηλώσει ἐπί ἐφθαρμένων καί ρυπαρῶν χυμῶν πύον, «ἔμπυον ὕλη». Αὐτή ἡ ὑγρά πυώδης ὕλη, δύσοσμος καί ὑποπράσινη, παραγόμενη ἐκ τῶν ἐπί τῆς ἐπιφανείας τοῦ δέρματος παραμελημένων τραυμάτων καί ἑλκῶν τή ἐπενεργεία σηψιγόνων βακτηριδίων.

Ὁ Πλάτων σέ μετάφρασι γράφει : «ὁ ἰχώρ, τό ὑγρόν, ὁ ὀρός τοῦ αἵματος εἶναι ἁπαλός, τῆς μαύρης καί τῆς ὀξείας χολῆς εἶναι δριμύς, ὅταν ἀναμειγνύεται ἕνεκα θερμότητος μέ ἁλμυρά συστατικά, τότε τό ὀνομάζουμε ὀξύ φλέγμα». (Πλάτων – Τίμαιος 39.3)

Ὁ Ἀριστοτέλης : «ἰχώρ ἐστι καί τό ὑδατῶδες τοῦ αἵματος, διά τό μήπω πεπέφθαι ἤ διεφθάρθαι».(Αριστ. Ζ.Μ, β4)

Τό σεσηπός αἷμα. Ἐτυμολογεῖται ἀπό τοῦ ἴσχω, τό λεπτύνω, ἰσχώρ καί ἰχώρ, τό λεπτύνον τό σῶμα ἐν τῷ καταστάζειν.

Πηγές : Ἐτυμολογικόν Μέγα, Λεξικόν liddell&scott, Λεξικόν Ἡλίου, ὁ Ἐν τή λέξει Λόγος.

Στήν Μυθολογία μας, ἰχώρ ἔρεε στούς ἀθάνατους θεούς, σέ σύγκρισι μέ τούς θνητούς. Προφανῶς κάποια μορφή συνδέσεως θά βρίσκεται μέ τήν ἰδιότητα τῆς σήψεως. Ὁ Ἰχώρ ἔχει σχέσι μέ τήν θερμότητα καί μᾶλλον τό νόημα τοῦ ἔχει νά κάνει καί μέ αὐτό.Ἐπὶ ἴσης Ἰχὼρ ἐλέγετο ὅτι ἔρρεε καὶ στὸν γίγαντα Τάλω, ἄλλως, Ἀρχαῖο ρομπὸτ ποὺ περιφρουροῦσε τὴν Κρήτη. Ἐνδεχομένως ἀπὸ αὐτὴν τὴν σκοπιὰ νὰ ἦτο καὶ κάποιου εἴδους καύσιμο (;).

Τό χρησιμοποιοῦμε νοηματικά γιά νά ἐκφράσουμε τό Θεϊκό, καί νά δείξουμε ὑπεροχή, ‘’ρέει ἰχώρ μέσα του’’. Συμβολικά ,τό ἀνώτερο.