Ἀφ’ ὑψηλοῦ, χωρὶς νὰ εἶμαι ὑπερφρων, δίχως ματαιότητα καὶ ἀλαζονεία, βλέποντας τὰ πράγματα ἀπὸ ψηλά, ὡς ἀλεξιπτωτιστὴς ποὺ πρόκειται νὰ προσγειωθεῖ στὴν χώρα τῆς Γνώσεως, μὲ εὔστοχη πάσα (πατῶ, πάτημα) πού μου δίνει ὁ ἀναγνώστης, ἔχω τὴν ἐνδόμυχη ἀνάγκη νὰ καταπιαστῶ μὲ ἕνα θέμα ποὺ μὲ προβληματίζει χρόνια τώρα, ἦταν ἡ ἀφ’ ὁρμὴ νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὰ ζητήματα αὐτὰ κιόλας, τὸ θέμα λοιπὸν εἶναι : ἡ ‘’Ἐπανελλήνισις’’, ἡ ἀνάδειξις τοῦ Πολιτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων καὶ τί πράττουν οἱ ἀπόγονοι. Τί ἐστὶ Ἀρχαῖον Ἑλληνικὸν Πνεῦμα καὶ ποιὰ ἡ εἰκόνα τῆς σύγχρονης Ἑλλάδος, πολιτιστικά. Ἀνθρωπιστικά. Γιὰ νὰ ἀρχίζει νὰ παίρνει μορφὴ τὸ πρόβλημα τῆς Ἑλληνικῆς ἀντίληψης, τὸ ἐντοπίζω σὲ δύο ἄξονες-κατευθύνσεις:
Ά: ἡ κατανόησις τῆς Ἀρχαιότητος, οἱ ἀξιόπιστες γνώσεις ποὺ βρίσκονται ἀπὸ Ἕλληνες καὶ Ἀλλοεθνεῖς πάνω σὲ ζητήματα ἈρχαιοΕλληνικῆς Ἱστορίας, Κοσμοθεωρίας, Ἤθους, τρόπου τοῦ σκέπτεσθαι, τρόπου ζωῆς.
Β: τὸ ἐπίμαχο θέμα τῶν προτάσεων (ἐδῶ μπαίνουν οἱ ἰδεολογίες…) γιὰ τὴν πολιτιστικὴ ἀνάπτυξη κάθε Ἔθνους ποὺ ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ αὐτὸ-γνωρίζεται μὲ βάση τὸ παρελθόν του, τὴν βιωσιμότητά του ὡς Ἔθνος δηλα δὴ καὶ ἡ ἐφαρμογή τους στὴν σύγχρονη ἐποχή.
Ἀρχικὰ τίθεται τὸ ἐρώτημα (τὰ ἐρωτήματα θὰ φέρνουν πιὸ κοντὰ τὸν νοῦ στὴν γνώση) : ποιὰ Ἀρχαιότητα ; Γιὰ ποιὰ περίοδο μιλᾶμε; Τὴν ἀπώτατη Ἀρχαιότητα τοῦ Κέκροπος, τὴν Ἀρχαιότητα τοῦ Κλεισθένους; μὲ βάση τοὺς πολιτικούς της τότε ἐποχῆς, τὸ Ἰωνικὸ κίνημα τῶν φιλοσόφων-φυσιολόγων Θαλῆ, Ἀναξίμανδρο, Ἀναξιμένη..; τὰ μηδικά; Τὶς πολιτικὲς ἀναστώσεις; Τὸν Πελοππονησιακὸ πόλεμο; Ὅταν ἕνας ἔχει στὸν νοῦ τοῦ τὴν ‘’Ἀρχαία Ἑλλάδα’’, τί ἐννοεῖ; Γιὰ ποιὰ περίοδο μιλᾶ; Ὁ ὅρος Ἀρχαία Ἑλλάδα εἶναι παρωχυμένος, δὲν μποροῦμε νὰ ἐκλαμβάνουμε ὁρισμένα μόνο στοιχεῖα ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα γιὰ νὰ ἀναδείξουμε κάτι, δὲν εἶναι κονσέρβα, ὑπῆρχαν ἀναταράξεις, ἦταν ἕνας ζωντανὸς ὀργανισμός, μὲ ἐξελίξεις στὸ πνεῦμα, ἱστορικὲς ἀναλαμπές, σ ὑ γ κ ε κ ρ ι μ έ ν ε ς τοποθετήσεις πάνω σὲ γεγονότα καὶ ΟΛΑ αὐτὰ μαζὶ συνθέτουν τὸ φαινόμενο Ἀρχαία Ἑλλάδα. Δὲν μποροῦμε νὰ ἐκστομίζουμε ἔτσι ἐμεῖς μία Ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ ὅποιον πάρει ὁ διάολος (ποὺ δὲν βρίσκεται κιόλας…) Καὶ τὸ κυριότερο, δὲν μποροῦμε νὰ βάζουμε σὲ ἕνα τσουβάλι ὅλες τὶς ἱστορικὲς φυσιογνωμίες μαζί…. Δημοκριτο, Πλάτωνα, Ἐπίκουρο, Ἀριστοτέλη, χωρὶς νὰ γνωρίζουμε τὶς σχέσεις ποὺ εἶχαν μεταξύ τους, ὁ καθένας ἐκπροσωποῦσε τὶς ἰδέες του καὶ εὐτυχῶς , αὐτὸ εἶναι τὸ παραγωγικό, βρισκόντουσαν ἔριδες καὶ διαφωνίες μεταξύ τους. Συνήθως ἀκούω ἡμιμαθεῖς νὰ μιλοῦν γιὰ Ἀρχαία Ἑλλάδα, ἀραδιάζοντας ὀνόματα ἀκατάσχετα (καλὰ δὲν μιλάω νὰ μπλέκουν τὶς περιόδους ποὺ ζοῦσαν, νὰ λένε γιὰ τὸν Διογένη καὶ τὸν Ἠράκλειτο π.χ. ) ἀγνοώντας ὅτι ὁ Ἠράκλειτος ἔχει ἐκφράσει τό : ‘’πολυμαθίη νόον ἔχειν οὐ διδάσκει ‘ Ἡσίοδον γὰρ ἂν ἐδίδαξε καὶ Πυθαγόρην αὐτὶς τὲ Ξενοφανέα τὲ καὶ Ἐκαταῖον’’. (Ἡ πολυμάθεια δὲν διδάσκει τὸν νοῦ’ διότι ἂν ἦταν ἔτσι θὰ εἶχε διδάξει τὸν Ἡσίοδο, τὸν Πυθαγόρα, τὸν Ξενοφάνη καὶ τὸν Ἐκαταῖο.), ἢ τὸν Ἐπίκουρο ποὺ καταφερόταν στὸν Ἀριστοτέλη : ‘’’νέος ὧν κατέφαγε τὴν πατρικὴ περιουσία, ἔπειτα δὲ συνεώσθη ἐπὶ τῷ στρατεύεσθαι, κακῶς δὲ πράττων ἐν τούτοις ἐπὶ τῷ φαρμακοπωλεῖν, ἦλθεν, ἔπειτα ἀναπεπταμένης πάσι τῆς τοῦ Πλάτωνος Ἀκαδημείας εἰσώρμησεν εἰς αὐτήν», ἢ ὅτι ὁ Πλάτων πολέμησε μὲ ὁρισμένους διαλόγους τὴν Σοφιστικὴ κίνηση ( Πλάτων- Σοφιστής, Πρωταγόρας, Γοργίας ….) .Ὅλοι αὐτοὶ οἱ μικρονοοι δὲν καταλαβαίνουν ὅτι δὲν εἶναι ἀρχαιότητα, πὰπ τελειώσαμε, εἶναι πολὺ-σύνθετη, πολὺ-θεματική, μακρυὰ ἀπὸ ἡμιμαθεῖς. Πῶς νὰ μιλήσουμε γιὰ νεώτερη Ἑλλάδα, ὅταν δὲν ἔχουμε κατανοήσει τὴν πολὺ-παραγοντικότητα τῆς ἀρχαιότερης. Χωρὶς παρελθὸν (ἀλλὰ οὐσιαστικὴ κατανόηση τοῦ παρελθόντος..) δὲν ἔχουμε μέλλον. Ὁ Ἀρχαῖος κόσμος εἶναι ἀνεξάντλητη πηγή, ἀλλὰ δὲν θέλει σπατάλη… Δὲν θέλει συναισθηματισμούς, καθαρὴ λογική. Ἔρευνα, ὄχι νὰ καταλήγουμε κάπου ὁπωσδήποτε, ὄχι ἀγωνία νὰ ἀνήκουμε κάπου, θεωρία ὅπως ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι, ἐλευθερία.
Μετὰ, περνᾶμε στὶς ἀπόψεις τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὴν ἀρχαιότητα. Θέματα Ἀλφαβήτου, γηγένειας, ὁμοφυλοφιλίας,ἠθῶν ἐθίμων καὶ θεσμῶν… Ἐκεῖ, πραγματικὰ , αὐτὸ ποὺ ἔχω νὰ προτάξω μακρυὰ ἀπὸ δογματισμούς, εἶναι ἡ 27 ἐτὴς πορεία τοῦ Δαυλοῦ, ὅπου μὲ συνθετικὴ ἀνάλυση ξεκαθάρισε τὰ ζητήματα αὐτά.
Καὶ ποῦ σταματᾶ ἡ Ἀρχαιότητα; Ἄλλο ἕνα κομβικὸ σημεῖο.Προφανῶς σταματᾶ ἐκεῖ ποὺ παρακμάζει κάτι, καὶ δίνει τὴν θέση του σὲ κάτι ἄλλο νὰ ἀκμάσει. Εἶναι ἡ ὕστερη ἀρχαιότητα ποὺ δείχνει παθογένειες καὶ περνᾶμε στὴν θεοκρατία μὲ τὸ Βυζάντιο. Μεγάλο ζήτημα…….. Δὲν θέλει ἀντιμετώπιση μὲ ἀγκυλώσεις, ἀλλὰ παράλληλα καὶ ἀκριβὸ-δικαιοσύνη.
Τέλος Ἃ’ Μέρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου